روبه‌رویم قرار گرفت.
مسخ نگاهِ غم‌زده‌اش شدم و عطر تلخش را با هر قدرتی که داشتم نفس کشیدم و مشامم پر شد از بوی خوشش...
دلتنگی را در چشمان بیقرارش میدیدم!
با نوک انگشتانش موهای آشفته‌ام را نوازش میکرد.
وَ من از این حس خوب چشم بستم و به کل از یاد بردم اتفاق‌های تلخی را که پشت سر گذاشته‌ بودم.
-من حتی اشتباه کردن با تو رو هم دوست دارم. خطا نکردیم! کارمون شرعی بود، ما هنوز محرمیم بهم... ولی اگر اشتباست، دوستش دارم.
چشم باز کردم.
نگاهم در آن روشناییِ کم‌سو از آباژور برق میزد.
برق اشکی که سعی داشتم جلوی چکیده شدنش را در برابر حرف‌هایش بگیرم.
پلک‌هایم را بهم فشردم و قطره‌ی سمج اشک بالاخره راهیِ گونه‌ام شد.
شستش روی گونه‌ام کشیده شد تا مانع گریه‌ام شود.
-باید برم... باید ازت فاصله بگیرم! من به تو ضربه میزنم نارون.
مثل کاوه صدایم میزند... مثل آقابزرگ...
هنوز هم زیباتر از صدای مردانه‌ی آنها نامم را میخواند‌.

آرام جان داستانی از یک عاشقانه آرام اما پر از فراز و نشیب است. داستان دو ساکن در یک مجتمع مسکونی خالی است. آرام دختری که به خاطر ازدواج با مرد مورد علاقه‌اش از خانواده طرد شده و با مرگ زود هنگام همسرش در جوانی بیوه میشود. بار حرف مردم و مهربیوگی را به دوش می‌کشد. مجید بازیگر معروف و خوشنامی که با پخش شدن عکس های شخصی زندگی‌اش ممنوع الکار شده و برای فرار از دوربین ها و شایعات برای مدتی خلوت به شمال و ساختمان دنج دور از شهر میاید.
دو نفر از دو دنیای متفاوت، هردو پر از درد و پر از زخم...فراری از زخم زبان و حرف و حدیث‌ها...
یکی درد می شود و یکی درمان....اما در همیشه روی یک پاشنه نمی چرخد...

دختر قوی و مستقلی به نام دلوین است که با وجود سختیها و مشکلاتی که سر راهش قرار دارد به تنهایی زندگی مادر و برادرش را اداره میکند در این بین‌ فرصت آشنایی با هیوا روزبهانی رییس کارخانه ای را پیدا میکند و تقدیر اتفاقهای جدید و شیرینی را برایش رقم میزند.

اوینار و فرزان عاشق هم می‌شوند، بی‌این‌که بدانند این عشق نه تنها مرهمی بر جراحت التیام‌نیافته‌‌ی عزیزان‌شان در روزگارانِ دور' نخواهد بود که سرِ زخم‌ها را بازتر کرده و  رنجش‌های کهنه اما کاری' دامن دلدادگی‌شان را خواهد گرفت؛
آن‌قدر که یکی برود به بهانه‌ی خوشبختی آن دیگری...

کسی چه می‌داند
شاید اندوهِ عشقِ اول' بزرگ‌ترین دروغی‌ست که آدم‌ها برای دلِ خودشان ساخته‌اند تا اندوهِ روزهای مانده را بنویسند به پای ردِ یادِ او توی روزهای رفته...
رنجِ دوباره دل بستن
دردِ دوباره و دوباره از دست دادن
اندوهِ تماشای رفتن‌ها
و حزن دوباره جا ماندن‌ها...

با این حال کی می‌داند سال‌ها بعد قلبت کنار چه کسی آرام خواهد گرفت و غبار نشسته بر جانِ رنجورت را مهرِ نگاهِ چه کسی از تن و روح و قلبت خواهد زدود...

#باغچه_گل_سرخ