از متن کتاب

فنجان را توی پیش دستی اش گذاشت و دستانش جلو آمد...هنگامی که انگشتان گرمش روی دستانم کشیده شد برق از چشمانم پرید و حیران به دستانش چشم دوختم....تا به خودم آمدم و خواستم عقب بکشم دستانم را محکم گرفت و زمزمه کرد
-سودا...
نفس بریده از لحن عجیب و غریبش سر بالا گرفتم و به سختی لب باز کردم
-تو چته...چرا اینجوری میکنی؟!
همین چند کلمه را جان کندم تا گفتم..او هم کمی مضطرب بود و چشمانش همانند من دو دو میزد.
-امرز اومدم که یه موضوعی رو بهت بگم.
مستاصل خندیدم..دست خودم نبود انگار:خب باشه...میتونی دستم رو ول کنی بگی...
فشار دستانش بیشتر شد:نه تو آروم باش...من حالم خوب نیست...داغونم...باید آروم شم...تو آروم بشی منم آرومم!
دیگر جایی برای تعجب نمانده بود...شوکه شدم...آنهم برای دومین بار.
-چی میگی تو؟!
لحظه ای چشم بست و هنگامی که دوباره نگاهم کرد کمی آرام شده بود.
-من سه روز دیگه پرواز دارم سودا...دارم برای همیشه از ایران میرم!
سومین شوک....

از متن کتاب

- نسکافه، آسمون، شکلات تلخ... تو دیگه از چی خوشت می‌آد؟
تکه‌ی کوچکی از شکلات تلخ را به دهان گذاشتم. من از چه چیزهایی خوشم می‌آمد؟! مشخص بود.
- نوشتن در مورد آسمون، حرف زدن از اجرام آسمانی و اطلاعات نجومی...
- منظورم چیزیه که به آسمون ربطی نداشته باشه.
به خال قهوه‌ای روی گردنش خیره شدم.

از متن کتاب

_ خیلی سال پیش یه متنی خوندم در مورد طوفان. می‌گفت گردباد همیشه درحال حرکته. از دور می‌بینیش که مرتب این‌ور و اون‌ور می‌ره. فقط تو یه حالته که باید بترسی، وقتی که ثابت می‌مونه‌. وقتی اونو بی‌حرکت می‌بینی یعنی درست داره به سمتت میاد‌.
_ الان یه گردباد مستقیم می‌بینی ماری؟

_ الان دارم تو رو می‌بینم ارس.

میان خواب و بیداری برمی خواست و می دوید.جای گریه فقط فریاد می‌کشید. هنوز در کابوس هایش مردی دشنه به دست را می‌دید که به دنبالش می دود. این بار که به پشت سر نگاه می کرد ،جای دنیل ،اهورا را می دید. آن مرد هنوز در سیاهی ناپیدا بود .دست های دنیل برای گرفتن اهورا باز بود و هر چه به او نزدیکتر می شد صدای دلخراش النا بالا می‌رفت. یک دفعه دنیل مبدل به نوری شد و پرواز کرد. اهورا زیر طاق آسمان نشست و مرد دشنه به دست در لایه ی باز شده ی زمین دفن شد. وقتی وحشت زده از جا برخاست و نالید،صدایش میان گریه ی مادر گم شد .می خواست به نگرانی‌ها و گریه های او پایان دهد. اما نفس در سینه اش یخ زد.صدای سوزناک مادر تمام وجودش را لرزاند. غُصه می‌خورد چرا قادر نیست برخیزد و آرامش کند .روی دستهای مردی بلند ‌شد. سر و دست هایش مثل مردگان آویزان بود .اطرافیانش می‌دویدند! یک دفعه خودش را معلق دید و با شادمانی به طرف آسمان پر کشید .فقط به آسمان نگاه می کرد تا ببیند در کدامین سوی آن دنیل را پیدا می‌کند. شاید یک صدم ثانیه در آن حالت بود .یک دفعه سوزی در سینه اش احساس کرد و به سرعت نور سمت پایین کشیده شد .پایین پایش، جسم خود را دید که سفید پوشانی در حال شوک دادن به سینه اش هستند. مادرش با بی تابی گریه می کرد و پدر دستهای مجروحش را به سر می کوبید.دلش برای مظلومیت آن ها آتش گرفت. دیگر از پرواز خود خوشحال نشد. رفته رفته نور های اطرافش محو گردید و روح مثل کشی باز شده به طرف جسمش برگشت و با همان سرعت بسته شد .سوزی در سینه احساس نمود . صدایی در وجودش پیچید که تمام دردها را بی اثر کرد:
" هنوز فرصت زندگی داره"